Dowód rejestracyjny jest szczególnie przydatny warsztatowcom do podstawowej identyfikacji samochodu, gdy ten trafi w celu wykona­nia diagnostyki czy naprawy. Zdarzają się jednak przypadki, gdy zapis rodzaju silnika w dowodzie rejestracyjnym nie pokrywa się ze stanem faktycznym. Niewłaściwe przyporządkowanie modelu pojazdu prowadzi wówczas do braku zgodności przy zamawianiu części zamiennych, jak również niewłaściwej identyfikacji i diagnostyki podzespołów pojazdu w razie usterki. Autor opisuje przykład Audi A4 2.0 TDI PD, który po niewielkich zabiegach został zareje­strowany w Polsce jako wersja 1.9 TDI PD.

Obecnie jeden z głównych problemów podczas wykonywania badań technicznych stanowią tzw. nie­dozwolone przeróbki, czyli zmiany parametrów okre­ślonych w dowodzie rejestracyjnym lub niezgodność z homologacją typu pojazdu. Generalnie obowiązkiem diagnosty, przed rozpoczę­ciem badania stanu technicznego, jest sprawdzenie cech identyfikacyjnych oraz ustalenie i porównanie zgodno­ści faktycznych danych pojazdu z danymi w dowodzie rejestracyjnym. W artykule omówiono możliwości diagnosty SKP zweryfikowania modyfikacji konstrukcji pojazdu w trakcie badania. Przedstawiono kilka przykładów dozwolonych i niedozwolonych przeróbek pojazdów.

Proekologiczne działania producentów pojazdów zaowocowały wprowadzeniem elektrohydraulicznych układów wspomagania kierownicy EPHS. Niestety układy EPHS, tak jak wszystkie inne układy w pojazdach, ulegają awariom. Z uwagi na miejsce umiesz­czenia w pojeździe modułu EPHS (znajduje się on blisko nawierzchni jezdni, pomiędzy nadkolem przedniego koła a zderzakiem), jest on najczęściej narażony na usterki mechaniczne nawet przy stosunkowo niewielkich koli­zjach, jak również na niszczące działanie wody. W artykule opisano budowę EPHS oraz przedstawiono typowe usterki tych układów na przykładzie EPHS produkcji KOYO i TRW, montowanych m.in. w pojazdach koncernu VAG.

Coraz częściej sądy stają na stanowisku, że diagnosta odpowiada nie tylko za respektowanie litery prawa, ale także powinien kierować się zdrowym rozsądkiem oraz przewidywać następstwa swojego działania. Z obowiązku takiego zdroworozsądkowego podejścia do badania nie zwalnia diagnosty nawet najlepsza opi­nia rzeczoznawcy samochodowego. Czy w związku z tym diagnosta może i powinien nie dopuścić do ruchu pojazdu, który ma usterki niesprecyzowane w tabeli załącz­nika nr 1 do rozporządzenia w sprawie zakresu i spo­sobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów? Jaka jest możliwość skutecznej obrony diagnosty w przypadku, gdy pojazd, który przeszedł pozytywnie badanie techniczne, uczestniczył w wypadku drogowym? Zainteresowanych odpowiedziami na te pytania odsyłamy do artykułu.