Samochody w Australii podlegają głównie badaniu stanu technicznego pod kątem bezpieczeństwa jazdy. Obowiązujące normy emisji spalin odpowiadają europej­skim, a władze ufają producentom i użytkownikom „na słowo”. Jeśli firma lub inny uprawniony podmiot dekla­ruje, że dany model „mieści się w przepisach”, pojazd zo­staje dopuszczony do sprzedaży. Jednak każdy stan w Australii ma własne przepisy dotyczące obowiązkowych przeglądów technicznych. Czasem ustępują one przed potęgą natury. Duże odległości między z rzadka rozsianymi siedzibami ludz­kimi sprawiły, że zwal­nia się z obowiązku badania technicznego samochody, któ­re zmieniają właściciela w odludnych zakątkach stanu. Jedynie w stanie Queensland jest sprawdzana emisja spalin przy okazji wyrywkowych kontroli stanu tech­nicznego, jednak bez wnikania w szczegóły. Samochód nie może po prostu wydzielać widocznego zadymienia. Więcej informacji o organizacji badań technicznych w Australii w artykule.

 W artykule zaprezentowano stanowisko proku­ratora generalnego w sprawie cofnięcia przez starostę diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicz­nych. W opisywanym rok temu na łamach SM  przypadku, starosta cofnął decyzją ad­ministracyjną uprawnienia diagnosty, albowiem ustalił, że w dniu przeprowadzenia okresowego badania tech­nicznego pojazdu nie było ważnego dokumentu poświad­czającego sprawność zbiornika LPG, a mimo to został on dopuszczony do ruchu przez diagnostę, który prze­prowadził badanie techniczne przedmiotowego pojazdu z wynikiem pozytywnym. W odwołaniach od tej decyzji zgłoszono wątpliwości co do konstytucyjności przepisów ustawy „Prawo o ruchu drogowym” dotyczących cofania uprawnień diagnosty, albowiem przewidują one obecnie tylko jedną sankcję, tj. cofnięcie uprawnień na lat 5. Zdaniem prokuratora generalnego obecnie przyjęty w prawie o ruchu drogowym reżim odpowiedzialności obiektywnej za delikt administracyjny diagnosty reali­zuje przesłanki wynikające z zasady proporcjonalności, gdyż zakwestionowana regulacja może doprowadzić do realizacji zamierzonego celu, którego osiągnięcie jest konieczne dla ochrony wskazanych wyżej konstytucyjnych wartości, a efekty tej ochrony są adekwatne do uciążli­wości nakładanej sankcji.

 Nie ulega wątpliwości, że jesień tego roku dla sta­cji kontroli pojazdów upływa pod znakiem CEP 2.0. Sytuacja zmienia się dynamicznie. Równo­legle trwają prace legislacyjne i programistyczne zwią­zane z uruchomieniem systemu. Mimo skomplikowanych zapisów prawnych, któ­re sprawiają wiele kłopotów osobom nie zajmującym się na co dzień prawem, ustawa, poza drobnymi wyjątkami, wchodzi w życie 13 listopada. Pojawia się wiele pytań w sprawie rozporządzeń wyko­nawczych. W artykule autor stara się udzielić odpowiedzi na pytania dotyczące opłat ewidencyjnych, katalogu danych gromadzonych w CEP oraz zakresu danych udostępnianych z CEP.

 Ustawa „Prawo o ruchu drogowym” – w przypad­ku pojazdu z zamontowanych urządzeniem tech­nicznym podlegającym dozorowi technicznemu – wymaga przedstawienia do badania technicznego doku­mentu wydanego przez właściwy organ dozoru stwierdza­jącego sprawność urządzenia technicznego. W przypadku braku tego potwierdzenia, badanie techniczne nie może być przeprowadzone. Zdarzają się przypadki, że diagno­sta wykonując badanie techniczne pojazdu nie zawsze w 100% jest w stanie ocenić, czy zamontowane na pojeździe urządzenie wymaga badania dozoru technicznego, czy też nie. W artykule wymieniono akty prawne dotyczące dozoru technicznego oraz  urządzenia podlegające dozorowi. Wykaz ten powinien ułatwić diagnoście ocenę, czy urządzenie na pojeździe podlega dozorowi technicznemu. W sytuacjach wątpliwych autor zaleca taki pojazd odesłać do UDT, gdzie na podstawie dokumentacji i tabliczki znamionowej zostanie wydany dokument potwierdzający status urządzenia technicznego.